TFTIESYF COMPLETE

Verse 1

“Firsts”

It was the first day of school. It was his first time seeing her. It was the first time his heart fell for her. The first and only time that a girl single-handedly stole his heart unknowingly. The first time his heart sang.

“Hindi pa ba tayo papasok?” tanong sa kanya ni Joel, na malamang kaibigan niya, kausap niya eh.

“Teka lang, madaming unknowns ‘dun, ‘antayin na muna natin sina Allen, para naman may kasama,” sagot niya, pero parang gusto niya na ring pumasok at tantiyahin ang mga bagong classmates. New friends, pwede rin sigurong new prospects. Pero ‘wag na muna siguro ‘yang love-love na ‘yan, may major subject na sila ngayong sem na ‘to kasi. Although kaya niya naman sigurong pagsabayin, hindi niya inisip ‘yung possibility na makikita niya this time si Ms. Right, cliché’d as it may seem. He doesn’t really have high hopes on romance this time.

Nagkukwentuhan pa sila sa labas ng room nang may dumaan na pink na aparisyon. Oo! Madali lang kayang makita ang pink. Na-curious siya, ang k-cute kasi ng mga babaeng naka-pink.

“Tara na pala, pasok na tayo,” sabi niya na agad kay Joel. Gusto niyang makita ‘yung mukha at malaman ang pangalan nito.

***

Ganito sa college nila, uso pa rin ang pagpapakilala, lalo pa’t first year pa lang sila.

“Hi, I’m Gembong Bulatao, BSac1 student, 17 years old from Baguio city,” pagpapakilala niya sa sarili niya. So far, mukha naman silang mababait, but as a matter of fact, he doesn’t usually care, bale ‘yung attention niya eh  kay Ms. Pink lang. ‘Yun, malapit na ‘yung turn nito, *heartbeats*, … Bakit ganun? Bakit may matching music ‘yung paraan ng pag ngiti nito? Bakit kailangang pag nabibistahan niya ‘yung mukha nito eh may flowers agad na magfeframe sa maganda nitong mukha? OO na, nagagandahan siya sa mystery girl na ito, useless namang i-deny pa niya eh sarili niya rin lang ‘tong ka-komperensiya niya.

 “This is crazy!” anang isip niya.

Tumayo na ito, at all ears agad an gating bida, attentive sa sasabihin ng kanyang itinatangi.

 “Geoff! Geoff!” sigaw ni Joel, sa tenga niya.

“ANO ‘YUN!!!!” asar niyang sagot. Wala na!!!! Hindi niya na narinig ‘yung pangalan nito!!

“Ano ba ‘yan! Kahit kelan talaga, hindi nawawala ang mga panira!!! Hahaha, Peace Joel.”

‘Di bale, may next subject pa. Ang naintindihan niya lang eh galling ito ng Pangasinan. Okay na rin ‘yun. Sabi nga, may next subject pa naman.

After 2 hours…

“Buti na lang hindi tayo sinipot ng mga instructors natin!” tuwang-tuwa ‘tong mga katabi niya. Sarap batukan! May next subject pa pala huh! Asar lang? Sayang talaga at hindi niya narinig ‘yung pangalan nito.

“Masama mood mo? Bakit?” tanong pa sa kanya nitong si Allen. Shaddap na lang!

“Uy, ang ganda nung nasa harap,” biglang sabi ni Joel. Agad na nakuha nun ang atensyon niya, kasi isa lang ang maganda sa harap, si Ms. Pink lang. (Na-realize niya na lang later na bias siya dun).

 “No way! Don’t tell me may gusto rin si Joel sa kanya!”
Parang may mali… Bakit masama agad ang tingin niya, eh hindi pa naman niya ito kilala.

“Why am I so possessive all of a sudden?” tanong niya sa, brain cells niya. Hmm.

Nagrerebelde ang kalooban niya dun sa idea na hindi lang siya ang smitten dito. Confusing, at the same time, scary. Dahil lang sa mga words ng kaibigan niya, nagkakaganito na siya. Parang…

“AYOKO YATA.”sulsol pa rin ng kanyang, err… brain cells.

 Ayaw niyang may magkagusto dito na iba, lalo pa ngayong pakiramdam niya, ang babaeng ito na ang hinahanap pala niya. Siya na talaga.

“Siya na talaga.”

Kahit ‘di niya pa alam ang pangalan nito. Ano ‘yung sa kanta? Basta, may lyrics na ganun. Paano ‘to? Paano kung may gusto rito si Joel?

“Woi! Spaced-out ka na! Sabi ko, ang ganda nung naka-blue sa harap, hindi ka man lang magre-react?” tatawa-tawang sabi nitong katabi niya. He released the air that he was unknowingly holding.

 *Relief* At tumawa siya ng malakas, ‘yung parang baliw lang. Sana talaga, may instructor na sa next subject.

At ‘yun na nga, may dumating din na instructor. Tuwang-tuwa siya kasi last chance na ito for this day. Tumayo na ang babaeng kanina pa niya tinititigan,

“Hi! I’m ------“

“Gembong!!! Pahiram ng ballpen!” sigaw sa kanya ni Lou, classmate niya rin nung last sem.

Before he realized it, hindi niya na naman narinig ang pangalan ni crush.

“Anak ng inupakang butiki naman oh! Ano ‘to? Divine Intervention? Nasa Wow Mali ba ako?” tanong na lamang sa sarili.

Para kasing pinagtitripan siya. ‘Yung sa kanta ulit, kaso nga lang negative. (It’s as if the powers of the universe, conspired….Yeah.) Parang koreanovela lang?

“Nakakaasar na huh!”

“AYOKO! Wala akong ballpen, at ‘wag ka na munang makipag-usap sa akin!” hindi man sinasadya, dahil sa sobrang badtrip, eh pabalang niyang sinagot ‘yung dakilang asungot, na kung makasulpot sa moment eh, WAGAS. Last subject na kasi nila ‘to! Buong oras eh wala na siya sa mood.

“I need her name!”
 Para naman may pangalan na ‘yung future niya! Naks, ‘pag in-love pala--- d*mn.

“I’m in love!” bulong (kaya?) ng konsensiya niya. All the more na kailangan niya nang malaman ang name ni Ultimate Crush.

“Karen,” sabi ng instructor nila. Usual din na ganun, tatawagin nito sila isa-isa.

“Sino pong Karen?” pa-chorus na tanong ng mga classmates namin. Call it men’s intuition, pero iba ang kutob niya sa name na ‘yun.

 “Karen Grace Palisoc!” ulit ng instructor namin. Tumutok agad ang mata niya kay Ms. Right. Then she raised her hand, sabay tawa. At that very moment, may nadagdag na naman sa realizations niya for this day. He fell in love with her name.

Karen Grace Palisoc, nice meeting you.


A/N: The edited version, although medyo nakakalito, nakakalito talaga, naku! Pagtiyagaan na po!!!

N/P: Teardrops in the Rain by C.N. Blue

PPS: I believe in love at first sights. Those are rare events that shouldn’t be disregarded, because out of 7 billion people in this world, a pair fell in love without being forced to do so, or being obliged, or being developed. It is love in its purest form. Sparks, tingles, butterflies in the stomach, blushes, fast heartbeats, and extreme adrenaline… those things.


Verse 2
            Impressions


Hindi niya alam kung dapat ba siyang sumali sa usapan ng mga kaibigan niya sa mga oras na iyon. Pinag-uusapan kasi nila ‘yung mga bagong classmates nila, at karamihan sa mga naririnig niyang comments eh medyo hindi maganda. Hindi na lang siguro siya sasali, wala naman talaga sa ugali niya ang magsalita ng kung ano laban sa kapwa. Call it prudence, righteousness, insensitivity even, pero ‘yun talaga siya. Good thing was, kahit alam niyang hindi siya palaban, or warfreak, at medyo mild nga kung maituturing ‘yung ugali niya, hindi siya nabu-bully. Sabi nga ng isang friend niya, ang aura raw niya ay ‘yung parang sa isang bata, vulnerable with a hint of wisdom, the kind whom you’d always want to protect. That sums it all, she is the kind of girl whom people would easily trust, because her personal strength is somehow hidden beneath her vulnerability, and that makes her pure. Napangiti siya sa ala-alang iyon. ‘Yun na ata kasi ang best na narinig niyang description para sa sarili.

“Hindi naman siguro…” singit niya sa usapan.

“Hay naku Barbie… Kung narinig mo lang sana ‘yung usapan nila kanina. Mukhang type ko nung… Ano na ulit pangalan nun?” sabi pa rin ni MJ.

“Sino? ‘Yung… wala akong maisip na description eh. Haha,” sagot naman ni Felma.

“’Yung naka-upo sa likod, ‘yung matangkad, pero hindi ‘yung pinakamatangkad…”

“Ah! ‘Yung pambabae ang pangalan?”

“Oo! ‘Yung Jemba? Jom? Jam? Basta J!”

“Gembong ata,” hindi nakatiis na sagot niya. Naalala niya ‘yung lalaking nasa likod, na akal siguro eh hindi niya napapansin, pero alam niyang nakatingin ito sa kanila, 70% sure na sa kanya.

“Oo!!! Tama! May gusto sa’yo ‘yung Gembong na ‘yun!”

Ngumiti lang siya, kasi, paano ba dapat mag-react during this times. And disappointed siya, kasi sa iba pa niya nalaman. One month na silang magka-classmates, at wala masyadong interaction.
Inisip tuloy niya, what if she didn’t learbn it from someone? What if?

“Hindi kaya, kasi sila na ata nung si Lou, ang sweet kaya nila last week,” sabad ni Chinnie.

“Ay, oo! Parang gf na niya ‘yun eh. Saka ‘wag niyo na ngang lokohin si Karen, bata pa ‘yan. ‘Di ba nga, basted ‘yung nanligaw last sem?”

Tahimik pa rin siya, habang pilit na nirerelive ‘yung mga kaganapan noong nakaraang semester nila. Kung pwede lang sana ay ibinaon na niya iyon sa limot, kasi nalilito pa rin siya hanggang ngayon. Naalala na naman niya iyong mga priorities niya, at nasa least lang ang relationship. Hindi man niya sinasadya, napasimangot siya at napansin iyon ng ibang kasama niya. Ayaw man niyang aminin, pero sumama ang loob niya sa kaalamang hindi siya ang gusto nung lalaking iyon, which puzzled her, because she doesn’t feel anything about him, or so she thought.

“Mabait siya… Siguro,” ‘yun na lang ang nasabi niya.


A/N : Sheesh! I need to update since this is a special day!!!! (That’s what has been ringing on my mind since I learned what day today is.) This one might be rushed, but enjoy.


Verse 3
            “Perhaps Love”

Days and months have passed. Wala masyadong development. Masyado, kasi, meron naman kahit papano. Like for example, friend na niya ito sa Facebook. Wooh! Ang saya niya ‘nung time na ‘yun. Pangit pala impression nung mga friends nito sa kanya, narinig niya one time.

“May kayabangan siya ng konti,” narinig niyang comment ng isang kaibigan nito tungkol sa kanya.

“Patay na, bad shot na ata ako sa kanya.”

 Natahamik na lang siya nung tumawa lang ito, masyadong mabait at bungisngis, haay…

“Nasa choice of words lang siguro ‘yun, baka naman hindi rin niya sinasadya,” sabi naman ni ‘ultimate’. At kung hindi pa ba naman siya tinatamaan ng kabaliwan, ang tawag na niya kay Karen eh Ultimate. As in ultimate crush, love. Ultimate everything, ‘yung parang imprint sa werewolves ng twilight, parang akai ito sa Japan, Juliet ni Romeo, Daphne ni Apollo, soulmate sa English, at Jayrol ni Piolo. ‘Yung mga ganun ba? ‘Yung tipong she completes him in every way possible. He can’t say that he can’t live without her, because without her, he won’t be living in the first place. Basta, ‘yun. Hihihi.

Oh, *Realization Time!* Pinagtatangol siya ni Ultimate! Imagine ang saya niya nung time na ‘yun? Kahit pala hindi sila masyadong close, mabait pala talaga ito? She is kind and sweet, kasi he never heard her badmouth or even just criticize something or someone. Tumatawa lang ito. The more na nakikilala niya, the more na nagugustuhan niya, parang Law of Attraction, (A/N: na as usual, imbe-imbento ko lang, c’mon, I’m the writer, may karapatan akong magpaka-scientist..hahaha) parang sa Econ, Law of Increasing Chorvaness.

“Mabait siya,” sabi pa ni ultimate, na lalong nagpakilig sa kanya.

“Woi, ano ‘yan???” biglang siko sa kanya ni Joel, na ngayon niya lang napansin na katabi niya na pala.

“Wala, nagbabasa lang ako,” sabay taas dun sa book na malamang ulit, hawak niya. Wala pa kasi silang  klase nung time na ‘yun, kaya usapan muna ang nangyayari.

“Eh, ba’t ka dito nakaupo?”

“Gusto ko dito eh,” sagot niya naman, “mas malapit sa kanya.” Pero syempre, isip na lang niya ang may sabi nung huli.

“Eh, bakit baliktad ‘yang binabasa mo?”

“Syempre para makapag-recite ako mamaya!”

“Adik ka. Adik.” ‘Yun na lang ang nasabi nito at umalis na, parating na rin ang instructor nila.

“Adik na talaga ako.”

Speaking of developmentgusto niyang makuha ang number nito, pero ang tanong, paano? Na-check na niya ang FB Account nito, walang nakalagay na number. Paano nga kaya? Lalapit ba siya, tapos

 “Uhm, hi, May I get your number?”

“Paano ‘pag ‘di niya ibinigay?” tanong ni Gembong Number 1.

“Paano naman kung ibinigay niya?” pangontra ni Gembong Number 2.

“Anong gagawin mo after nun?” tanong ng mga ito. Ano nga kaya??? Magsusulat na lang siya sa papel,

“Hi, May I get your number?”

“Lagyan mo ng pangalan para hindi magkamali ‘yung makakatanggap,” suggestion ni Gembong Number 2.

“Eh, paano kung Class number ‘yung isulat niya?” tanong ni Gembong Number 1. Oo nga ano? Hmm. Ano pa ba?

 “Wala nang chance,” si Gembong 1.

“Meron pa kaya!” si Gembong 2. Para na tuloy siyang baliw talaga. Makipag-usap ba naman sa kanyang mga alter-ego.

***

He got home na ‘yun pa rin ang iniisip. Paano niya makukuha ‘yung number ni Ultimate? Aantayin na lang niya sa Facebookk, at pagka-log in nga, presto! Online ito. Click her name on the chatbox, type… type… type… type… type… Hindi niya ma-press ang enter. Hinga malalim… type hi… delete hi… type hello… delete hello…type oy… delete oy… May I have your number? Matagal din siyang nakikiramdam dun sa cursor, nasasama na nga sa pagblink eh. Aabutin sana niya ‘yung juice sa may right, when he suddenly fell out of balance. At sa dinami-dami ng pwedeng ma-press na key, ‘yung enter pa. Takbo! Hindi siya makahinga, hindi siya mapakali, hindi na kasi mabawi yung na enter na message, nanlalamig, kinakabahan, halo-halo. Nagta-type ito ng reply. OMG,OMG… Napalundag pa siya ng mag-pop na ‘yung new message na signal, at binasa niya ‘yung message.

“Ha? Bakit naman? Ikaw kuya ha!”

He was so disappointed kasi wala siyang nakitang number. Maglo-logout na sana siya ng may dumating pa na bagong message. 09*********. At that time, hindi pa masyadong ready ang nerve-endings niya na i-receive ‘yung message.  At nung sa wakas eh pumasok na nga sa nerve endings niya,

“Yahoo!!!!! Nakuha ko na ang number niya!!!!!!!!!!!!!!!!!!”


A/N: Nacoconscious ako sa mga pinagsususulat ko! Comments? Suggestions? Please????

N/P: Perhaps Love


Verse 4
            “ Prelude”

Hindi kasi siya ‘yung tipong madaling ma-inlove. Madalas kaysa sa hindi, kailangan talaga ng matinding effort para mapa-sagot siya, at kung iisipin, wala pa sa mga iyon ang katulad nito.

***
“Hi..”

“Hello po!”

“Good Morning!”

“Same, may assignment po ba?”

Hindi niya alam kung bakit ‘yun pa nag nai-send niya dito sa texter niya na makulit. Hindi siya ‘yung tipong kinakalimutan ang school requirements, at hindi na niya maintindihan ang sarili kung bakit niya tinanong ito kung may assignment ba.

“Hala ka, hindi ka nagtetake note.”

“Hindi naman po! Joke lang po ‘yun! J”

“Nagjo-joke pala ang bata!”

“:P”

Isa pa ulit sa mga hindi niya maintindihan na nangyayari sa kanya ay ‘yung konting tuwa na nararamdaman niya kapag nagtext na ito. She felt like a silly schoolgirl who had just chatted with her ultimate crush, but then, sa tingin niya eh mali ‘yun, kasi for one, hindi naman yata niya gusto si Gembong. Pero sino ba siya para sabihin na wala siyang nararamdaman para dito, eh wala pa naman siyang experience sa ganitong feeling, na ayaw muna niyang bigyan ng pangalan, for it is sacred, and cannot be used at whim. Concern? Friendship? That feeling of being safe, of completely being a princess?

Hindi man nito sinasatinig, hindi naman siya boba para hindi maa-gets kung ano ba talaga ang nangyayari sa pagitan nilang dalawa, and there were moments na ini-imagine niya, “Paano kaya kung talagang nanligaw ito?”

Saka naman tumawag ang nanay niya, na as usual, mabait ang tono, pero mahahalata ang pagiging istrikto. Isa ito sa mga rason kung bakit hindi ko ma-seryoso ‘yung mga nagpapahaging. Ayaw niyang i-disappoint sila. ‘Yung ang pinaka- ayaw niya sa lahat.

Men’s minds for her is an enigma, kung paano ba sila mag-isip, mag-react, those things. At dahil nga sa hindi niya ma-gets kung paano ‘yun, hindi rin siya maka-isip ng tamang reaction.

Until…


Verse 5
            “Valentine’s Regrets Day”

Pumunta siya ng school na balisa. Valentines kasi, at masaya sana siya, kung may plano! Or whatever!!! Ang problema, wala siyang maisip na tamang gawin. Tumabi sa kanya si Joel.

“Ang galing! Madaming activities sa lobby, madaming pakulo ‘yung mga student ORG’s.”

 Mas lalo pa siyang nanlumo pagkarinig dun. “Paano naman ‘yung mga ganun?”

“Ewan ko… Hahaha… Mga gifts, mostly. Wala naman kasi ‘yung mga booths noong pumasok ako. Kase-set up lang ata.”

“Wala naman tayong vacant time para silipin ang kaguluhan dun.”

Wala na siyang magagawa, malay ba niyang may event pala na ganun kapag Valentines. Pumasok na ang instructor nila, na signal na para sa apat na oras na pag-upo lang, habang tulala. Gusto man niyang lapitan si Karen, parang nahihirapan siyang humanap ng tyempo. Lagi kasi itong may mga kasama, at kahit gaano pa kakapal ang mukha niya, anong sasabihin niya? Wala.

***
Last subject nila noon, at tuloy ang klase nila, sabay ng tuloy din na hikab niya. Nag-aabang pa rin siya ng kahit anong pangyayari, para lang mapatunayan na araw nga ng mga puso ngayon. Aminado naman siyang boring ang buhay, pero bakit parang extra boring naman ata ngayong araw na ito. Walang naka-upo sa tabi ni Ultimate, at sa sobrang ka-adikan, heto na naman siya, nag- iilusyon. Paano nga kaya kung kahit sa isang subject man lang sana ay nagkatabi sila? Ipagpapatayo niya ng rebulto ang dakilang instructor na may kagagawan nun. Napangisi siya sa iniisip.

“HI! We’re here to serenade Ms. Diane, this one’s for you.” At nagsimulang mag-gitara ‘yung mga kapapasok lang sa classroom nila. Nagulat man siya, naisip pa rin niyang magtanong sa katabi niya kung anong kaguluhan ba iyon. “Ah, iyan ata ‘yung sa serenade booth, basta magbabayad ka, tapos magrerequest ka ng song, tapos ise-serenade na nila kung sino man ang gusto mong pakiligin. Ang galing nga eh. Kabubukas lang ata kasi ng booth nila kanina.”

Grabe, ang laki niyang bobo. Hindi naman niya kasalanan, pero napakalaking pagkakataon na iyong pinalampas niya. Umalis kaya muna siya at tumakbo sa booth na iyon? Alam niyang kailangan na niyang magdesisyon kasi nauubos ang… 10 minutes na nalalabi sa kanya. Anak talaga ng kamalasan, hindi na siya aabot. Napapabuntong-hiningang lumingon siya kay Karen, na halatang tuwang-tuwa sa nangyayari sa kaibigan nito. Iisa lang ang nagpapagulung-gulong sa isip niya. Sayang. Sayang.



Verse 6
            “Day After Valentines”


Masaya ang lahat. Side-effect ng katatapos lang, err. . .nagpapatuloy pala na Valentine’s celeb. Maaga siyang pumasok kasi maaga siyang nagising. Hindi naman masasabing disappointed siya sa nangyari, rather, kawalan ng nangyari kahapon, pero parang hindi na siya convinced na seryoso nga ang lalaking iyon sa pagpapahagin sa kanya. Ni isang text nga ay wala siyang natanggap sa buong araw na iyon, bagay na ipinagpasalamat niya. Hindi rin siya disappointed dun, kasi hindi naman siya nag-eexpect, pero sino ang niloloko niya? Bakit siya tingin ng tingin sa cell niya?

“Makapunta na nga lang sa school.”

****

“Karen! Good Morning!!!” Ngumiti naman ako, “Good Morning din.”

“Grabe, ang saya kahapon, hanggang ngayon, kinikilig pa rin ako…” si Diane.

Hindi na siya nag-comment, at kung may makakabasa sa iniisip niya ngayon, sasabihing bitter siya. Well, maybe not bitter, just a bit jealous. Sino ba namang matinong babae ang hindi kikiligin  kapag hinarana ka, sa harap ng buong klase? Romantic ‘yun… Napangiti siya. Sana--- agad din niyang sinaway ang sarili. No more expectations for this day. Para na rin niyang inamin na nag-expect nga siya kahapon.

“Blah blah blah…” ang instructor naming ng may kumatok sa pinto. Meron na naman atang mangyayari. Excited siya, ano na naman kayang pakulo nila? Masaya na lang siya kasi kahit papaano ay natigil lang saglit ang klase nila. “May dalang balloons..at saka flowers…” sabi ni MJ, na katabi niya. “Ang sweet talaga,” napatingin siya sa hawak nung lalaking pumasok.

“Saan po si Ms. Karen Grace Palisoc?” tanong noong lalaking may hawak ng mga bulaklak. Napatigil siya. At bago pa ma-absorb ng utak niya na siya nga iyon, naituro na siya ng mga classmates niya. Overwhelmed, all she could do is smile. Lahat yata, liban sa ilan, ay nagulat, nagtataka, naiintriga sa kung sino man nag nagpabigay nun. Hindi pa man siya nakakabawi ay nagsimula nang kumanta ‘yung mga lalaki. Pinipigil niya ang sariling lumingon sa likod, if he wants to keep his identity a secret, then so be it. Sa kabila ng shock, hindi pa rin niya napigilang kiligin, it’s elementary, no woman can resist being treated as a muse, as a princess. “Hala….” Sa kawalan niya ng masabi. Impit na napapatili ang mga katabi niya, at okay! Parang gusto na rin niyang makitili.

It’s her hair and her eyes today.
That just simply take me away.

“Hi!”
“Hello din kuya!”
“Hmm…”
“J”
“Anong shampoo mo?”
“Haha, ano iyan? Banat?”
“Hindi, wala lang talaga akong masabi… Haha.. Aww, nakakahiya ako…”

And the feeling that I’m falling further in love makes me shiver, but in a good way…

Hindi siya mahilig mag-recite, lalo na kapag ganitong mga topic. “Do you believe in destiny?” ang tanong na hindi niya inasam na sagutin kahit kalian. Pero ang lalaking iyon, nagtaas ng kamay. “Yes maam, because I also believe in love.” Nagtawanan ang lahat, siya lang ang parang natigilan sa sagot na iyon.

All the times I have sat and stared, as she thoughtfully combs through her hair…
As she purses her lips, bats her eyes and she plays with me sitting there slack-jawed and nothing to say…

“Nakatingin siya sa iyo, alam mo ba iyon?”
Alam niya, hindi nga lang niya maibalik ang mga tinging iyon. This is making her crazy! But, yeah, in a good way.

‘Cause I love her, with all that I am.
And my voice shakes along with my hand.
‘Cause she’s all that I see, and she’s all that I need,
And I’m out of my league, once again.

Those lyrics, habang pinakikinggan niya ang mga iyon, naalala niya iyong mga instances na nagkausap sila at napangiti siya, kasi tama, parang nanginginig ito noon. Hindi man lang niya nahalata na ganoon na pala ang nangyayari dito, at siguro, maging sa kanya. For her, what she’s hearing now is more than just a song, it’s the very embodiment of his feelings for her, at hindi ito nagkamali, his feelings have reached her.

It’s a masterful melody,
When she calls out my name to me.
As the world spins around her,
She laughs, rolls her eyes,
And I feel like I’m fallin’ and it’s no surprise.

To say that she is shocked would be the worst understatement of the year. Dahil nasa kantang iyon na ang lahat, at ramdam talaga niya ‘yung lyrics. “Ateng!!! Ang swerte mo! Kung si Vince man iyan o kung sinong Poncio Pilato, grabe! Ang effort niya! Sobra!!!!” sigaw sa tenga ko ni MJ. Bago ko pa man napigilan ang sarili ko, “Hindi… Hindi si Vince…” Pumasok siya sa classroom, may dalang gitara. “Siya…”


Verse 7
            “Day After Valentines Part 2”

Hindi niya alam kung ano ang uunahing gawin, ang ngumiti dito, o ang ipagpatuloy ang paglalakad. Mahirap mag-multi-task sa mga ganoong senaryo. Ito na yata ang pinaka- reckless na nagawa niya sa tanang buhay niya, maging sa buhay ng lahat ng kalalakihan. Ang mangharana, at sa ayaw at sa gusto niya, nanginginig talaga siya. Gulat ang lahat, as in lahat… Alam niyang overwhelmed si Karen sa mga pinag-gagawa niya, pero hindi ito ang oras para bigla na lamang siyang umatras. Tutal, marami nang nakahalata, lubus-lubusin na. Ang nasa isip niya sa mga oras na iyon ay ang ipakita lang kung ano ‘yung nararamdaman niya para sa babaeng rason kung bakit wala pa siyang absent ni minsan. ‘Yung babaeng rason kung bakit hindi siya makatulog sa gabi. Ang babaeng rason kaya siya napalaro ng CityVille. Heto na talaga… Ipaparamdam niya dito ang mga gusto niyang sabihin sa tanging paraan na alam niya. Ang musika.

Just the Way You Are





















Mabuti na lang at nasa likod lang niya iyong mga kaibigan niya, hindi siya nangniming tingnan ang kanyang ultimate sa mata, kahit ba umiiwas agad ito ng tingin. Hindi niya malaman kung natutuwa ba ito o naasar. Bahala na.

“Karen Grace Palisoc… I love you.”

This time, hindi na lang hangin ang nakarinig. Buong klase na, nag-echo pa.



Verse 8
            “Day After Valentines Part 3”

A/N: Ang haba kasi ng araw na ito! Haha!!!

Sinalubong niya ang mga mata nito. Kahit naiilang siya, nangingibabaw iyong tuwa at kilig. Ngunit parang gusto niyang pagsisihan ‘yung ginawa niya. Nabasa kasi agad niya sa mga mata nito iyong pagmamahal na isinigaw lang nito kanina. Hindi siya makagalaw, parang may mga paru-paro sa sikmura niya, at habang tumatagal ang paghihinang ng kanilang mga mata, ay ang paglalim din ng espasyo sa kanyang puso. Nakita niya ang sariling nahuhulog sa bangin na iyon, at wala siyang nakakapitan. Ang ipinagtaka lang niya sa imahen iyon, ay hindi siya sumisigaw habang nahuhulog, at walang bakas ng takot ang kanyang mukha. Falling. Falling.

Lumapit ito at may iniabot na isang bagay… “Seryoso ako sa sinabi ko kanina.”

Wala sa sariling inabot niya iyon, pero biglang nagdalawang-isip at ibabalik na sana niya ng mabingi na sila sa lakas ng tilian ng mga babae sa classroom nila.

“Hindi ako mangungulit, pero hindi rin ako tatahimik lang. Ipaparamdam ko sa ‘yo na ‘andito lang ako, at hindi na magbabago kung ano man iyong sinabi ko kanina.”

Napangiti siya,pero bigla ring lumungkot. Marami pang nagtatali sa kanya, at hindi pa niya kayang dalhin kung ano man ang meron sila mula ng araw na ito, dun sa susunod na kabanata. Sa dami ng gusto niyang sabihin nung mga oras na iyon, walang  narinig ang sinuman mula sa kanya.

***

Nag-aabang si Gembong sa corridor.
Wala pa rin ang hinhintay niya.Ano kaya ang nangyari?
Napapansin na niya na simula nung confession niya noong Valentines,
parang lagi nang hindi niya nadadatnan or nalalapitan si Karen. Bakit kaya?
Papasok na sana siya ng classroom ng makita niyang palapit na ito. Ngumiti siya, pero nadismaya rin kasi...

"Anong tinitingnan mo diyan sa... pader?" Nilapitan pa niya at sinipat ng maigi ang tinititigan nito.

"Huh?" Nagbublush pang umiwas uli ito ng tingin.

"Iniiwasan mo ba ako?"

"Huh?"

"Huh na lang ba ang kaya mong sabihin?"

"Huh?"

He sighed. Hopeless na ito. Although, na-dedepress din siya sa ginagawa nito sa kanya,
natutuwa rin siya sa kaalamang nararattle din ito.

 "May effect..." anang isip niya.

"Time na pala," tumingin pa ito sa braso nitong, walang relo. "Ahaha.."

"Time na talaga... para sabihin mo kung ano ang ginagawa natin ngayon." At humarang siya sa daan nito.

She looked so cute, being like that. Para na silang mga batang naglalaro ng patintero, at siya ang nananalo. Hindi niya ito pakakawalan hangga't hindi nito sinasabi kung anong meron.

"Iniiwasan mo ako eh. Pero hindi dahil naiilang ka." Bumaling siya sa kaliwa, dahilan para mapaatras din ito sa may pader. Cornered.

"Gembong..."

"Whoa!!!!! First time! Tinawag mo ako sa pangalan ko!!!" Tumawa siya ng bongga. Saka na siya made-depress, heto sa harap niya ngayon ang babaeng itinitibok ng puso niya, at kung may mas isasaya pa siya sa minutong iyon, iyon ay ang sagutin na siya nito.

"Sarcastic ba 'yun?"

"Hindi!!! Masaya ako! Pero mabalik tayo." At hinarang pa talaga niya ang sarili sa daraanan nito. Sana nga lang, wag pa mag-time.

"Hindi! Hindi kita iniiwasan, nasa corridor nga lang kasi talaga tayo!"

Gustuhin man niyang i-skip na lang ang confrontation na iyon, kailangan niya itong kausapin.

"Karen naman... "

"Excuse me..." Bago pa siya naka-react ay mabilis na itong nakalusot at dire-diretsong umalis.At 'yun nga, nakatitig na lang siya sa papalayong likod nito.

"Takot ka, sa kung anong pwedeng nararamdaman mo na sa akin... " wala sa sariling bulong niya. "D*mn, why do you have to be so far?"

****

It would've been better if she hadn't heard that last line. Because now, it's creating havoc in her system.

"Hindi ako takot." Pero sino ang pinapaniwala niya? Ang sarili?

"Good morning!"

"Good ----"

Nag-ring ang phone niya.

"Libre ka ba mamaya?"

What should she answer? Iiwas na naman ba siya? "Takot ka sa maari mong maramdaman."
Hindi pa rin mawala sa isip niya iyon. Tama nga kaya ito?

If only she could be a ninja.
Or she could make herself invisible.
Or she can read minds, kasi ngayon, hindi na niya maisip kung ano ba ang dapat na gawin niya.
Ngayon lang na siya naituring na ganito, someone special by someone she had just met.

"Hindi ko pa alam."

Wala siyang standards sa taong mamahalin niya, kung magmamahal naman kasi, hindi parang audition lang na mamimili ka. Although, somehow, audition nga,
pero hindi siya ang judge, ang puso niya.
At ang sinasabi ng puso niya ngayon.

"Ewan."

"Ano?"

"Sige, bahala na."

Napapailing na lang siya kasi halatang masayang-masaya ang loko.Napangiti rin siya, somehow, seeing him so happy makes her happy as well. Saka na uli siya mag-iisip, for now, i eenjoy niya muna iyong kung ano sina Gembong at Karen Grace ngayon. Kung ano man iyon.



In fairness kay Gembong, never itong nag-falter sa 'panliligaw' sa kanya.
Ilang months na ba ang nakalipas?
At hanggang ngayon eh nagtetext or whatever pa rin sila.
Friendly dates here and there.
Hanging out.
At hindi niya napapansin, during those times ay naipakilala na nila ang sarili sa isa't-isa.
And it felt good. It's like finding a soulmate. Even more than that.

"Kumusta na kayo ni Gembong?" tanong sa kanya ng friend niya. Minsan talaga, hindi na niya alam kung matutuwa ba siya o maasar na. Kasi, eternally na nakadikit ang pangalan niya sa lalaking iyon, at hindi naman nakakatulong 'yung pagsama-sama rin nila sa lakad.

"Anong kami? Kami ba? Hindi!"

"Parang nga, may nababalitaan ako eh."

"Ano naman 'yun?"

"May crush daw siya sa block nila."

That must be the worst thing she ever heard today.
Doon niya na rin naisip 'yung idea na matagal na niyang ayaw isipin, ayaw harapin, ayaw pakisamahan.
Kasi para sa kanya, bawal.
Para sa puso naman niya, "Wala akong Pake!"
Dun na nga nagsimula ang gyera ng puso at isip niya. Kung ano ba ang tama, kung ano ba ang dapat, at kung ano ba ang gusto niya.

"Hindi! Hindi ko siya gusto at never na magiging kami!" paimpit na sigaw niya, para sana paalalahanan ang sariling iyon ang dapat.

"Dapat pala, noon mo pa iyan sina di ba? Para naman at least, hindi ako umasa?" Boses ni Gembong.

At nagulat siya dahil nasa likod pala ito, puno ng hinanakit ang mukha.

"I..I.. hin..."

"Wag na Karen, sa totoo lang, nakakapagod din palang umasa, pero dahil nga nagmamahal ako, umaasa pa rin ako. Pero minsan din pala, kailangan sumuko na, lalo kung abala na lang ako sa 'yo."

"Wala naman palang silbi 'yung effort ko eh, masabihan lang na ma-effort ako. 'Yun lang. Pero wala talaga eh, sa tingin mo ba, kung natuturuan ko lang ang puso na magmahal ng iba, naks... Sa tingin mo, gugustuhin kong ma-in love sa babaeng masyadong matayog?
Sa tingin mo, mag-iipon ako ng isang drum ng lakas ng loob para lang iparating sa babaeng iyon ang nararamdaman ko? Kung ibang babae ba 'yun, gagawin ko kaya? Ang tingin ko, isang malaking hindi. Sa'yo lang. Pero masyado na akong maraming nasabi, dapat nga kanina pa ako naka-alis eh. Pero ewan ko ba.Parang, all these time, handa ako dun sa idea na hindi mo nga talaga ako gusto. Pero Karen, masakit pa rin pala talaga. Kahit ang alam ko, handa na ako. 'Pag narinig ko na pala 'yun mismo-----"

"Teka lang! 'Wag mo nang tapusin 'yang speech mo! Para ka nang running-for president niyan eh. Wait lang! Wait! Wait lang talaga.. Tutal nagsasabihan na rin tayo ng mga feelings natin et cetera. Let me tell you this."

"Teka lang din! Tara sa labas! Mas maganda ang ambience dun," sabi agad nito, at inakay siya papuntang gardens.

"Para sa isang lalaking dapat eh heartbroken na ngayon, masaya ka pa rin."

"Ayaw ng mga lalaking ipakita ang mga kahinaan nila sa babaeng gusto nila."

Wala na siyang nasabi, somehow, naintindihan niya ito, at tahimik lang siya na sumunod dito.

"Totoo ba yun?"

"Alin?"

"'Yung sinabi mo?"

"Hindi! Nabigla lang ako dun! Hindi naman sa hindi talaga kita gusto."

"Eh ano pala? Nabingi lang ako?"

"Ang sungit mo!" at umasta siyang aalis na lang. Pero agad siya nitong pinigilan sa braso. And yeah, the typical thing. That bumping of lips called kissing. Then Sparks Flew! Past tense ng kanta ni Taylor Swift.

"Hala!!!!"

"Isang tanong, isang sagot, oh, huminga ka." Yugyog pa nito sa kanya.

And for the first time, nag relax din ang kanyang nerves.

"Mahal na kita, kahit hindi kita type." At nakita niya ang pagka bigla sa mukha nito. 'Yung tipong hitsura ng taong naka lunok ng isang piso.

"Kailangan talagang idagdag pa iyong huli? Eh ano ang type mo?"

"Wala! Wala sa isip ko iyan, wala sa panaginip ko, wala sa dalangin ko, wala sa expectations ko.Panira ka nga lang kasi ng plano, sumulpot-sulpot ka pa kasi."

"Wala ka na ring magagawa, I'm here now, and this is for good."

"'Yun na nga eh! Alam kong nandiyan ka  lang, and before I knew it, alam ko na nandiyan ka!"

"Huh?"

"Nasanay na ako sa presence mo, kaya nung feeling ko eh mawawala ka na, ewan ko ba! Parang masama iyong loob ko." This time, naka upo na siya at nakatinagala dito.

"So, ano na? Ilang buwan mo nang pinag-iisipan kung may gusto ka ba sa akin, wala ka pa ring conclusion?" Nakangiti na si Gembong. Wala na sa lalamunan siguro ang piso.

"Matagal na akong may conclusion, hindi ko lang inacknowledge kasi."

"And?"

"Ang engot mo! Nasabi ko na nga kanina 'di ba? Ayoko ng ulitin, bingi kasi."

"-----"

"Kelan mo ako sasagutin?"

"Next month?"

"An tagal?"

"Magrereklamo ka pa."

"Hindi na po."

"Gutom na ako."

"Tara, kain."

Ay hinawakan nito ang nanlalamig na kamay niya, sabay ngiti.

"Next month pa raw, holding hands na tayo. :)"

"Haha. Sure."

~~~~~ end~~~~~~~

Pangiti-ngiti pa rin si Karen kinabukasan. Halatang may lablayp.
Pangiti-ngiti rin si Gembong kinabukasan. Halatang siya ang lablayp.

"Ang lame pala ng confession natin kahapon?"

"Hala! 'Wag mo na ipaalala, lame talaga."

"Pwede ko namang i-justify eh."

"Sige nga."

"Because people in love can become anyone that is out of their character. Like how I became a poet, how you became outgoing, how we became lame."

"All in the name of love?"

"Ay, hinde.. "

"Hampasin kita?"

":)"

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~owari~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~