Verse 10
"Kahit Hindi Sana Ikaw, wala eh, ikaw talaga."
In fairness kay Gembong, never itong nag-falter sa 'panliligaw' sa kanya.
Ilang months na ba ang nakalipas?
At hanggang ngayon eh nagtetext or whatever pa rin sila.
Friendly dates here and there.
Hanging out.
At hindi niya napapansin, during those times ay naipakilala na nila ang sarili sa isa't-isa.
And it felt good. It's like finding a soulmate. Even more than that.
"Kumusta na kayo ni Gembong?" tanong sa kanya ng friend niya. Minsan talaga, hindi na niya alam kung matutuwa ba siya o maasar na. Kasi, eternally na nakadikit ang pangalan niya sa lalaking iyon, at hindi naman nakakatulong 'yung pagsama-sama rin nila sa lakad.
"Anong kami? Kami ba? Hindi!"
"Parang nga, may nababalitaan ako eh."
"Ano naman 'yun?"
"May crush daw siya sa block nila."
That must be the worst thing she ever heard today.
Doon niya na rin naisip 'yung idea na matagal na niyang ayaw isipin, ayaw harapin, ayaw pakisamahan.
Kasi para sa kanya, bawal.
Para sa puso naman niya, "Wala akong Pake!"
Dun na nga nagsimula ang gyera ng puso at isip niya. Kung ano ba ang tama, kung ano ba ang dapat, at kung ano ba ang gusto niya.
"Hindi! Hindi ko siya gusto at never na magiging kami!" paimpit na sigaw niya, para sana paalalahanan ang sariling iyon ang dapat.
"Dapat pala, noon mo pa iyan sina di ba? Para naman at least, hindi ako umasa?" Boses ni Gembong.
At nagulat siya dahil nasa likod pala ito, puno ng hinanakit ang mukha.
"I..I.. hin..."
"Wag na Karen, sa totoo lang, nakakapagod din palang umasa, pero dahil nga nagmamahal ako, umaasa pa rin ako. Pero minsan din pala, kailangan sumuko na, lalo kung abala na lang ako sa 'yo."
"Wala naman palang silbi 'yung effort ko eh, masabihan lang na ma-effort ako. 'Yun lang. Pero wala talaga eh, sa tingin mo ba, kung natuturuan ko lang ang puso na magmahal ng iba, naks... Sa tingin mo, gugustuhin kong ma-in love sa babaeng masyadong matayog?
Sa tingin mo, mag-iipon ako ng isang drum ng lakas ng loob para lang iparating sa babaeng iyon ang nararamdaman ko? Kung ibang babae ba 'yun, gagawin ko kaya? Ang tingin ko, isang malaking hindi. Sa'yo lang. Pero masyado na akong maraming nasabi, dapat nga kanina pa ako naka-alis eh. Pero ewan ko ba.Parang, all these time, handa ako dun sa idea na hindi mo nga talaga ako gusto. Pero Karen, masakit pa rin pala talaga. Kahit ang alam ko, handa na ako. 'Pag narinig ko na pala 'yun mismo-----"
"Teka lang! 'Wag mo nang tapusin 'yang speech mo! Para ka nang running-for president niyan eh. Wait lang! Wait! Wait lang talaga.. Tutal nagsasabihan na rin tayo ng mga feelings natin et cetera. Let me tell you this."
"Teka lang din! Tara sa labas! Mas maganda ang ambience dun," sabi agad nito, at inakay siya papuntang gardens.
"Para sa isang lalaking dapat eh heartbroken na ngayon, masaya ka pa rin."
"Ayaw ng mga lalaking ipakita ang mga kahinaan nila sa babaeng gusto nila."
Wala na siyang nasabi, somehow, naintindihan niya ito, at tahimik lang siya na sumunod dito.
"Totoo ba yun?"
"Alin?"
"'Yung sinabi mo?"
"Hindi! Nabigla lang ako dun! Hindi naman sa hindi talaga kita gusto."
"Eh ano pala? Nabingi lang ako?"
"Ang sungit mo!" at umasta siyang aalis na lang. Pero agad siya nitong pinigilan sa braso. And yeah, the typical thing. That bumping of lips called kissing. Then Sparks Flew! Past tense ng kanta ni Taylor Swift.
"Hala!!!!"
"Isang tanong, isang sagot, oh, huminga ka." Yugyog pa nito sa kanya.
And for the first time, nag relax din ang kanyang nerves.
"Mahal na kita, kahit hindi kita type." At nakita niya ang pagka bigla sa mukha nito. 'Yung tipong hitsura ng taong naka lunok ng isang piso.
"Kailangan talagang idagdag pa iyong huli? Eh ano ang type mo?"
"Wala! Wala sa isip ko iyan, wala sa panaginip ko, wala sa dalangin ko, wala sa expectations ko.Panira ka nga lang kasi ng plano, sumulpot-sulpot ka pa kasi."
"Wala ka na ring magagawa, I'm here now, and this is for good."
"'Yun na nga eh! Alam kong nandiyan ka lang, and before I knew it, alam ko na nandiyan ka!"
"Huh?"
"Nasanay na ako sa presence mo, kaya nung feeling ko eh mawawala ka na, ewan ko ba! Parang masama iyong loob ko." This time, naka upo na siya at nakatinagala dito.
"So, ano na? Ilang buwan mo nang pinag-iisipan kung may gusto ka ba sa akin, wala ka pa ring conclusion?" Nakangiti na si Gembong. Wala na sa lalamunan siguro ang piso.
"Matagal na akong may conclusion, hindi ko lang inacknowledge kasi."
"And?"
"Ang engot mo! Nasabi ko na nga kanina 'di ba? Ayoko ng ulitin, bingi kasi."
"-----"
"Kelan mo ako sasagutin?"
"Next month?"
"An tagal?"
"Magrereklamo ka pa."
"Hindi na po."
"Gutom na ako."
"Tara, kain."
Ay hinawakan nito ang nanlalamig na kamay niya, sabay ngiti.
"Next month pa raw, holding hands na tayo. :)"
"Haha. Sure."
~~~~~ end~~~~~~~
Ilang months na ba ang nakalipas?
At hanggang ngayon eh nagtetext or whatever pa rin sila.
Friendly dates here and there.
Hanging out.
At hindi niya napapansin, during those times ay naipakilala na nila ang sarili sa isa't-isa.
And it felt good. It's like finding a soulmate. Even more than that.
"Kumusta na kayo ni Gembong?" tanong sa kanya ng friend niya. Minsan talaga, hindi na niya alam kung matutuwa ba siya o maasar na. Kasi, eternally na nakadikit ang pangalan niya sa lalaking iyon, at hindi naman nakakatulong 'yung pagsama-sama rin nila sa lakad.
"Anong kami? Kami ba? Hindi!"
"Parang nga, may nababalitaan ako eh."
"Ano naman 'yun?"
"May crush daw siya sa block nila."
That must be the worst thing she ever heard today.
Doon niya na rin naisip 'yung idea na matagal na niyang ayaw isipin, ayaw harapin, ayaw pakisamahan.
Kasi para sa kanya, bawal.
Para sa puso naman niya, "Wala akong Pake!"
Dun na nga nagsimula ang gyera ng puso at isip niya. Kung ano ba ang tama, kung ano ba ang dapat, at kung ano ba ang gusto niya.
"Hindi! Hindi ko siya gusto at never na magiging kami!" paimpit na sigaw niya, para sana paalalahanan ang sariling iyon ang dapat.
"Dapat pala, noon mo pa iyan sina di ba? Para naman at least, hindi ako umasa?" Boses ni Gembong.
At nagulat siya dahil nasa likod pala ito, puno ng hinanakit ang mukha.
"I..I.. hin..."
"Wag na Karen, sa totoo lang, nakakapagod din palang umasa, pero dahil nga nagmamahal ako, umaasa pa rin ako. Pero minsan din pala, kailangan sumuko na, lalo kung abala na lang ako sa 'yo."
"Wala naman palang silbi 'yung effort ko eh, masabihan lang na ma-effort ako. 'Yun lang. Pero wala talaga eh, sa tingin mo ba, kung natuturuan ko lang ang puso na magmahal ng iba, naks... Sa tingin mo, gugustuhin kong ma-in love sa babaeng masyadong matayog?
Sa tingin mo, mag-iipon ako ng isang drum ng lakas ng loob para lang iparating sa babaeng iyon ang nararamdaman ko? Kung ibang babae ba 'yun, gagawin ko kaya? Ang tingin ko, isang malaking hindi. Sa'yo lang. Pero masyado na akong maraming nasabi, dapat nga kanina pa ako naka-alis eh. Pero ewan ko ba.Parang, all these time, handa ako dun sa idea na hindi mo nga talaga ako gusto. Pero Karen, masakit pa rin pala talaga. Kahit ang alam ko, handa na ako. 'Pag narinig ko na pala 'yun mismo-----"
"Teka lang! 'Wag mo nang tapusin 'yang speech mo! Para ka nang running-for president niyan eh. Wait lang! Wait! Wait lang talaga.. Tutal nagsasabihan na rin tayo ng mga feelings natin et cetera. Let me tell you this."
"Teka lang din! Tara sa labas! Mas maganda ang ambience dun," sabi agad nito, at inakay siya papuntang gardens.
"Para sa isang lalaking dapat eh heartbroken na ngayon, masaya ka pa rin."
"Ayaw ng mga lalaking ipakita ang mga kahinaan nila sa babaeng gusto nila."
Wala na siyang nasabi, somehow, naintindihan niya ito, at tahimik lang siya na sumunod dito.
"Totoo ba yun?"
"Alin?"
"'Yung sinabi mo?"
"Hindi! Nabigla lang ako dun! Hindi naman sa hindi talaga kita gusto."
"Eh ano pala? Nabingi lang ako?"
"Ang sungit mo!" at umasta siyang aalis na lang. Pero agad siya nitong pinigilan sa braso. And yeah, the typical thing. That bumping of lips called kissing. Then Sparks Flew! Past tense ng kanta ni Taylor Swift.
"Hala!!!!"
"Isang tanong, isang sagot, oh, huminga ka." Yugyog pa nito sa kanya.
And for the first time, nag relax din ang kanyang nerves.
"Mahal na kita, kahit hindi kita type." At nakita niya ang pagka bigla sa mukha nito. 'Yung tipong hitsura ng taong naka lunok ng isang piso.
"Kailangan talagang idagdag pa iyong huli? Eh ano ang type mo?"
"Wala! Wala sa isip ko iyan, wala sa panaginip ko, wala sa dalangin ko, wala sa expectations ko.Panira ka nga lang kasi ng plano, sumulpot-sulpot ka pa kasi."
"Wala ka na ring magagawa, I'm here now, and this is for good."
"'Yun na nga eh! Alam kong nandiyan ka lang, and before I knew it, alam ko na nandiyan ka!"
"Huh?"
"Nasanay na ako sa presence mo, kaya nung feeling ko eh mawawala ka na, ewan ko ba! Parang masama iyong loob ko." This time, naka upo na siya at nakatinagala dito.
"So, ano na? Ilang buwan mo nang pinag-iisipan kung may gusto ka ba sa akin, wala ka pa ring conclusion?" Nakangiti na si Gembong. Wala na sa lalamunan siguro ang piso.
"Matagal na akong may conclusion, hindi ko lang inacknowledge kasi."
"And?"
"Ang engot mo! Nasabi ko na nga kanina 'di ba? Ayoko ng ulitin, bingi kasi."
"-----"
"Kelan mo ako sasagutin?"
"Next month?"
"An tagal?"
"Magrereklamo ka pa."
"Hindi na po."
"Gutom na ako."
"Tara, kain."
Ay hinawakan nito ang nanlalamig na kamay niya, sabay ngiti.
"Next month pa raw, holding hands na tayo. :)"
"Haha. Sure."
~~~~~ end~~~~~~~
No comments:
Post a Comment